به نام آن که جان را فکرت آموخت
شروع سال تحصیلی و بازگشایی دانشگاه ها بهانه ای به دست داد تا با دانشجویان و ورودیان جرگه دانش درودی و شادباشی داشته باشم؛ چرا که دانش خجسته است و جوهره ی فکرت و جان آدمی. در این رهروی آن چه گره گشاست و ذهن انسان را رقم می زند «صحبت» است در معنای” مصاحبت و همنشینی ” با رفیق راه گزیدن و دست ارادت و رهروی به جان و اندیشه او سپردن خود کیمیایی است که وجود کم ارزش انسان را بر چکاد ارزش ها می نشاند. حافظ پیر اخلاق گزین ما می گوید :
بیاموزمت کیمیای سعادت
ز هم صحبت بد جدایی جدایی
همنشین هم گره گراست و هم گره گشا، نگرش های او تا ژرفای جان و روح انسان می نشیند . برای یک دانشجو که از برکه ی محدود و آرام دبیرستان می برد و در دریاچه عمیق و پرتلاطم دانشگاه به شناگری می پردازد گزین هم صحبت آشنا و آشناگر می تواند او را از غرقاب نابودی به کناره ی رستگاری بکشاند . هم او در جای دیگر می گوید:
دریغ و درد که تا این زمان ندانستم
که کیمیای سعادت رفیق بود رفیق
می خواهید انبانی از سرمایه های انسانی ره توشه ی راه سعادت و زندگی خود کنید؟ از مصاحبت ناجنس بپرهیزید . ناجنسان از جنس فرومایگانند، زشتی ناشایست ها را از نگاه انسان می کاهند. شما با مصاحبت و معاشرت و کیمیای سعادت که رفیق است. رفیق می توانید یک انسان فضیلت مدار و اخلاقی شوید. هیچ سرمایه ای بالاتر از این نیست
صحبت صالح تو را صالح کند
صحبت طالح تو را طالح کند
برای یک دانشجو بهترین هم نشین می تواند کتاب باشد . لحظه های تنهایی انسان را پر می کند به نگاه بُرد و به ذهن جلا می دهد ؛ خاموش و گویا تا اعماق روح و جان می نشیند، خردمند و خردآموز، هم نشین شب های تارو روزهای پرغوغاست و بالاخره پیری است کهن، و توای عزیز
“بی پیر مرو تو در خرابات.”